به گزارش خبرنگار اعزامی سینماپرس نیمه دوم هفتادودومین جشنواره بین المللی فیلم کن سردتر از سال های پیش برگزار شد. شاید یکی از عمده دلایل این اتفاق آن بود که در نیمه ابتدایی جشنواره فیلم های فیلمسازان مهمی که در این رویداد حضور داشتند به نمایش درآمد و تنور جشنواره از همان روزهای ابتدایی گرم شده بود و در نیمه پایانی تنها فیلمی که سر و صدای بسیاری بر پا کرد و باعث ایجاد صف های طویل برای تماشای فیلم و یا حتی حضور در نشست خبری در جشنواره شد «روزی روزگاری در هالیوود» به کارگردانی کوئینتین تارانتینو و با بازی برد پیت و لئوناردو دی کاپریو بود.

فیلمی که منتقدان بسیاری از نشریات معتبر جهان آن را اثری درخور تحسین معرفی کردند و بسیاری در انتظار بودند تا نخل طلای این دوره از جشنواره را در دستان تارانتینو ببینند و همچنین برخی نیز پیش بینی می کردند که بی تردید دی کاپریو و پیت نیز می توانند نخل طلا را از آن خود کنند؛ پیش بینی هایی که نهایتاً همگی غلط از آب درآمدند و هیچ یک از عوامل این فیلم نتوانستند نظر هیأت داوران این معتبرترین رویداد سینمایی جهان را جلب کنند.

اما نکته حائز اهمیت در خصوص این رویداد سینمایی بود که به زعم بسیاری از تحلیل گران و کارشناسان و صاحب نظران سینما کیفیت آثار بخش رقابتی کن هفتاد و دوم در کل دچار افت عجیبی شده بود؛ بسیاری از فیلمسازان سرشناسی که از آن ها به عنوان شانس این دوره از جشنواره نام برده می شد با فیلم های اغلب متوسط و یا ضعیف شان نتوانستند نظر مخاطبان را به سوی خود جلب کنند که از جمله آن ها می توان به جیم جارموش، کلود للوش و... اشاره کرد.

ولی همه ضعف های کن هفتاد و دوم به فیلمسازان و آثار ضعیف شان مربوط نمی شود چرا که سیاست جشنواره فیلم کن مدت ها است راضی‌ نگه‌ داشتن پخش‌کننده‌ هایی که با آن ها در تعامل و مراوده هستند و به همین علت به نمایش فیلم های ضعیف این پخش کنندگان تن می دهند! اتفاقاتی نظیر آنچه در ابعاد کوچکتر در سینمای ایران نیز رخ می دهد و در واقع روابط به جای ضوابط در روند برگزاری جشنواره تأثیر می گذارند.

و از سوی دیگر شروط عجیب جشنواره فیلم کن مبنی بر آنکه فیلم های حاضر در این رویداد باید در سینماهای فرانسه به اکران عمومی درآیند نیز باعث شده تا بسیاری از کمپانی های معتبر این شروط را ناعادلانه بدانند و فیلم های شان را به این جشنواره ارسال نکنند کما اینکه به همین دلیل سال گذشته فیلم‌ های کمپانی های «آمازون» و «نتفلیکس» به‌خاطر نپذیرفتن این شروط از برنامه اصلی جشنواره خارج شدند، زیرا آن ها به دنبال سود یک‌ جانبه خود بوده و فیلم‌های «روما»، ساخته «آلخاندرو گونسالس ایناریتو» و «آن سوی باد»، آخرین ساخته فیلم‌ساز فقید تاریخ سینما «اورسن ولز» نیز نتوانستند در جشنواره کن روی پرده بروند! اما همین کمپانی‌های تهیه و پخش آثار نپذیرفته خود را بلافاصله در جشنواره فیلم ونیز نمایش دادند!

جدا از این مسأله جایزه های این دوره از جشنواره فیلم کن مانند اغلب سال های برگزاری این رویداد سینمایی بیشتر سیاسی بود تا هنری! به عنوان مثال اهدای نخل طلای بهترین کارگردانی به برادران داردن برای ساخت فیلم سینمایی «احمد جوان»، فیلمی با رویکرد اسلام هراسی و ضد اسلام که حضورش در جشنواره فیلم کن با انتقاد برخی از سینماگران روبرو شده بود و یا حتی اعطای جایزه بهترین فیلمنامه به «تصویر یک زن روی آتش» ساخته سلین سیاما، اثری در ترویج همجنسگرایی جزو اتفاقات عجیب این رویداد سینمایی بود.

جشنواره فیلم کن در این دوره با بی مهری نسبت به سینماگرانی همچون ترنس مالیک، کن لوچ، کوئینتین تارانتینو که تعجب بسیاری از صاحب نظران سینما را برانگیخت همانند سال های دیگر به سینمای آسیای دور توجه جدی تری داشت. سینمای کره‌جنوبی که با بزرگانی چون «کیم کی‌دوک»، «هونگ سانگ‌ سو» و «ایم کوان‌تا»، «بونگ جون‌هو» و... تبدیل به وزنه سنگینی در سینمای جهان شده توانست با فیلم «پارازیت» ساخته بونگ جون‌ هو بهترین فیلم کن هفتاد و دوم شناخته شود، فیلمی که از کارگردانی، روایت، فضاسازی و بازی‌های بسیار خوبی برخوردار است.

یکی دیگر از نکات قابل تأمل این دوره از جشنواره فیلم کن سردی بی سابقه در روزهای پایانی برگزاری این رویداد سینمایی بود به نحوی که به جز برای اکران فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» برای سایر فیلم ها صف های طویل پشت سالن ها شکل نمی گرفت و هرچه جشنواره به اختتامیه نزدیک تر می شد تعداد بیشتری از شرکت کنندگان در این رویداد سینمایی شهر کن را ترک می کردند؛ این اتفاق شاید گوشزدی برای برگزارکنندگان این رویداد سینمایی باشد تا برای سال های آتی مبادرت به برنامه ریزی مناسب تری جهت سانس بندی نمایش فیلم ها بکنند.

حضور سیلوستر استالونه یک روز قبل از مراسم اختتامیه جشنواره هم نتوانست باعث افزایش شور و نشاط این رویداد سینمایی شود. استالونه روز جمعه ۲۴ می (۳ خرداد) در یک نمایش ویژه در جشنواره فیلم کن حضور پیدا کرد و به تماشای «رمبو ۵: آخرین خون» که توسط آدریان گرانبرگ ساخته شده بود نشست و همچنین در سالن «دبوسی» با اهالی رسانه دیدار کرد.

در نهایت اینکه شنیده شد مخارج سرسام آور برگزاری این رویداد سینمایی صدای اعتراض برخی گروه های مردمی در کشور فرانسه را بلند کرده است، این در حالی است که این رویداد سینمایی همانند گذشته از اعطای هرگونه امکانات رفاهی به خبرنگاران و منتقدان حاضر در این رویداد امتناع می کند!